Naproprotechnologia

NaProTechnologia pod okiem Matki

Ks. dr Włodzimierz Płatek jest sercaninem. Absolwentem PAT w Krakowie. Ukończył studia z teologii moralnej na KUL. Teolog, moralista, bioetyk, wykładowca w Wyższym Seminarium Misyjnym Księży Sercanów w Stadnikach. Pracował jako wikariusz oraz kilka lat pełnił funkcję zastępcy dyrektora Domu Fundacji Jana Pawła II w Lublinie, należącego do watykańskiej Fundacji Jana Pawła II. Aktualnie dyrektor Domus Mater w Krakowie i duszpasterz RodzinaTak.pl, gdzie prowadzi: Wspólnotę Małżeństw, katechezy dla narzeczonych, rozmowy z narzeczonymi, małżonkami i rodzicami, rekolekcje Duchowej Adopcji oraz dla małżeństw a także jest spowiednikiem i ojcem duchowym narzeczonych i małżonków.

Dorota Mazur: Ból związany ze świadomością niemożności bycia matką/ojcem jest duży, ale znalezienie przyczyny – która zmniejszy ból, choć nie znieczuli go zupełnie – to konkretna pomoc w uzyskaniu wewnętrznego spokoju ducha, że zrobiło się wszystko, co było w ludzkiej mocy. Na tym etapie obecność kapłana jest
znacząca. Co – prócz duchowego/kapłańskiego towarzyszenia i słów wsparcia – może uczynić kapłan dla cierpiących małżonków?

Ks. dr Włodzimierz Płatek SCJ: Myślę, że najważniejsze jest dać małżonkom poczucie obecności – jestem z wami. To pierwsza i najważniejsza kwestia w przeżywanym braku – konkretnie braku dziecka. Zwłaszcza dziecka wyczekiwanego – tym bardziej, gdy jest to poprzedzone tak zwanymi nawykowymi poronieniami, czyli utratą dziecka na wczesnym etapie jego prenatalnego życia. Ów ból dotyka oboje małżonków. Z wiadomego powodu kobieta naznaczona jest większym cierpieniem, ponieważ cała ona, jej organizm, ciało, psychika był nakierowany w stronę dziecka. Nagle ten proces jest przerwany, albo kolejną nieudaną próbą poczęcia, albo przedwczesną śmiercią. Muszę przyznać, że to bardzo trudne do wytłumaczenia i do zaakceptowania. Dobrze jest by w takich przeżyciach podpowiadać dobre rozwiązania, nad którymi para winna się zastanowić i sama podjąć decyzję – co dalej. Ważną sprawą są kontakty z najlepszymi specjalistami w różnych dziedzinach zdrowia i życia.

DM: Wspomniane przez Księdza powyżej sytuacje różnią się natężeniem bólu – głębokością przeżyć?

WP: Lżejszą traumą, jeśli można dokonać jakiejś gradacji bólu, rozczarowania, żalu jest spodziewanie się poczęcia, a nieuzyskanie oczekiwanego rezultatu. To poczucie
czekania, niepewności jest cierpieniem często trudnym do zrozumienia przez cały świat zewnętrzy, nawet przez najbliższych. Padają wtedy różne propozycje rozwiązań, w tym także podpowiedzi dotyczące in vitro.  Z doświadczenia wiem, że ten stan rzeczy jest dla pary dodatkowym cierpieniem, gdyż często nie takiego wsparcia oczekują. O wiele bardziej trudniejszą sytuacją jest świadomość bycia już rodzicem – dziecko jest na etapie prenatalnym – w łonie matki i nagle przestaje istnieć. Następstwa wywołane tym stanem rzeczy są rzeczywistą traumą po śmierci, będącej utratą dziecka jeszcze nienarodzonego. To co jako ksiądz mogę zrobić, to dać małżonkom poczucie, że jestem z nimi, zapewnić ich o mojej bliskości, bliskości Boga i o modlitwie w ich intencji. Ażeby przejść tą drogę właściwie małżonkowie winni
przeżyć czas żałoby. Na ile są w stanie, dobrze jest włączyć w to przeżycie bliskich i przyjaciół. 

DM: O to chciałam zapytać, jak z zaangażowaniem otoczenia w swoje doświadczenie z jednej strony, a nie obarczaniem własnymi problemami z drugiej strony? To dość duża różnica, prawda?

WP: Wprowadzenie rodziny i przyjaciół – ludzi obok nas – to cenne doświadczenie, pozwalające nie być osamotnionym w cierpieniu. Warto, by bliscy mieli świadomość, że my staramy się o dziecko, że jesteśmy dotknięci bólem i o tym bólu mówimy – nie obciążając nikogo. Nie może być bowiem takiej sytuacji, choć często się tak zdarza, że u kobiet po stracie dziecka rodzi się poczucie żalu, zazdrości, a nawet agresji, która może się przerodzić w nienawiść wobec matek/kobiet, które są już w ciąży czy wobec matek spacerujących z dziećmi. Wiadomo, że w sposób naturalny dla takich osób pierwszymi tematami podczas spotkań są te dotyczące dzieci – tego jak dzieci śpią i co jedzą, gdzie kupują ubrania, jakie piaskownice są w okolicy itp. Tematyka zawęża się do kwestii dzieci, choć pojawiają się inne – funkcjonowanie po porodzie, otyłość po ciąży itp. Dla osób w traumie po utracie dziecka (jeszcze mocniej, jeśli to jest utrata kolejna) czy niemożności poczęcia, są to rzeczywistości bardzo trudne. Należy zachować tu zdrowy rozsądek, bo niemożliwym jest wyeliminować wątek dzieci czy udawać, że nie będziemy o tym rozmawiać, bo ktoś z tego powodu będzie cierpieć. Tu pojawia się wielkie zadanie dla osób towarzyszących – kapłana przede wszystkim, ale i przyjaciół, rodziny – by dojrzale wprowadzić w ból, współtowarzyszyć, ale bez elimanacji radości i tematów „tu i teraz” rodzin z dziećmi. Wszystko wymaga wywarzenia –  radości posiadających potomstwo z bólem obecnych, którzy nie mają dzieci mimo starań. Jest to stykanie się dwóch światów, gdzie kapłan powinien wczuć się w rolę obu stron – bo trzeba przyjąć, że czasami już tak jest, że ktoś posiada coś, czego my nie możemy mieć, ale –  czując ból – nie można nikomu zabraniać radości. Warto w bólu i cierpieniu dostrzec jakiś zamysł Pana Boga. I nie ma na to złotej recepty czy gotowej odpowiedzi. Czasami potrzebne jest małżeństwu cierpienie dla jakiegoś oczyszczenia, dla przewartościowania wielu spraw. Wielokrotnie byłem świadkiem, jak Pan Bóg przygotowywał małżeństwo na przyjęcie nowego życia drogą cierpienia.

DM: Zatem można powiedzieć, że zadaniem duszpasterza jest po pierwsze towarzyszenie, bycie obok i danie poczucia obecności. Drugim etapem jest pomoc w uświadamianiu parze, bliskim czym jest ból niebycia rodzicem i jak sobie z nim poradzić, a trzecim jest towarzyszenie w konkretnych działaniach np. w diagnostyce?

WP: Tak, można tak powiedzieć, że towarzyszenie w diagnostyce wydaje się być równie ważne. Każdy z tych etapów jest trudny, bo na każdym z nich może pojawić się
zniechęcenie. Zdrowie ginekologiczne i doprowadzenie do poczęcia – zwłaszcza, gdy coś jest nie tak w organizmie kobiety czy mężczyzny – to bardzo długie procesy, których nie da się zrobić w jednej chwili. To są często następstwa pewnych stanów – czy to stanów zapalnych w drogach rodnych czy następstwa po chorobach wieku dziecięcego. Każdy przypadek jest inny, ale mianownikiem wspólnym staje się fakt, że te procesy następują bardzo powoli – regeneracja, wyciszenie organizmu czy cofanie się stanów patoligicznych. Trzeba się nieraz poddać zabiegowi chirurgicznemu – a wówczas pojawia się kwestia przygotowania i rekonwalescencji. Na każdym z tych etapów i w każdej z tych sytuacji może pojawić się zmęczenie i ta osoba obok ma przypominać o cierpliwości i wytrwałości. To jest ciche ale bardzo zasadnicze towarzyszenie. Ważne jest również duchowe wzmacnianie, że życie jest darem a nie prawem, dlatego – módlcie się, proście Boga. Dziś ludziom wmówiono, że mają prawo posiadać dziecko, więc są gotowi zrobić wiele, podjąć decyzje brzemienne w skutkach, niemoralne i nieetyczne – byleby był efekt końcowy. Towarzyszenie zaufanej osoby zapewnia zachowanie zdrowego rozsądku, harmonii pomiędzy ciałem a duchem; między rozumem a duchem – żeby człowiek nie poszedł na skróty i nie zgodził się na proste rozwiązania, ponieważ one – nawet jeżeli dają zrodzenie – nie zapewnią spokoju sumienia.

DM: Te wspomniane następstwa psychiczne, moralne mogą być dalekosiężne …

WP: Tak, choćby ludzkie zarodki – jeżeli dokonujemy selekcji, cześć z nich implantujemy, część zamrażamy lub niszczymy, wywołują – jak podają aktualnie psycholodzy czy psychiatrzy – następstwa podobne do syndromu poaborcyjnego. Nieudane próby zapłodnienia i utrzymania ciąży z praktyki in vitro zaburzają funkcjonowanie całego organizmu kobiety. Człowiek jest całością. Jeśli strona somatyczna jest rozchwiana, to wówczas także pozostałe sfery jak emocjonalna czy wolitywna stają się zaburzone. Ma to wielki wpływ na późniejsze relacje wewnątrz małżeństwa ale i inne odniesienia międzyludzkie. Nie można stawiać pragnienia posiadania dziecka ponad wszystko inne. Tym bardziej, że dziś jest tak wiele dzieci porzuconych w domach dziecka czy zostawianych w oknach życia… Dla wielu par droga adopcji może stać się rozwiązaniem. Znam wiele małżeństw, gdzie nastąpiła adopcja dwójki, trójki dzieci. Otworzyli się na już zrodzone życie i są szczęśliwi. Kilka z nich w stosunkowo krótkim czasie doczekali się zrodzenia własnego dziecka lub dzieci. To jest tajemnica życia, którego dawcą jest niezmiennie tylko Bóg. 

DM: Dlaczego Kościół sprzeciwia się sztucznemu zapłodnieniu, które przecież daje jakiejś części par radość narodzin, a proponuje działania w ramach NaProTechnologii?

WP: Kościół wyraża zgodę na narzędzia wspomagające poczęcie i winno to mieć miejsce z zachowaniem trzech okoliczności: po pierwsze – zachowana jest godność małżonków, po drugie – nie naruszana jest intymność małżeńska i po trzecie – nie naruszona jest świętość małżeństwa. Wszystko to ma dokonać się w akcie małżeńskim, czyli w intymnym spotkaniu obojga, w który nikt nie wkracza. Te wszystkie trzy kwestie przekładają się na pozytywną bądź negatywną ocenę moralną, dotyczącą godziwości lub niegodziwości działań człowieka – pary. W przypadku działań dotyczących metody zwanej w skrócie in vitro, niestety naruszone są te konstytutywne elementy aktu małżeńskiego. Jest to metoda nie do zaakceptowania. In vitro narusza jedność, intymność i świętość małżeństwa. Coś co dokonuje się w sposób naturalny, przeniesione jest do gabinetu czy laboratorium. Często pozyskiwanie gamet męskich dokonuje się drogą masturbacji, a nienaturalne namnażanie jajeczek w tzw. hiper owulacji dokonuje się w sposób narażający kobietę na długofalowe negatywne następstwa zdrowia fizycznego i psychicznego. Ma to na celu doprowadzić do dojrzewania większej ilości jajeczek po to, by tę procedurę wzmocnić pod względem jakości i skuteczności. Najdramatyczniejszym etapem całej procedury jest selekcja zapłodnionych i zaimplantowanych zarodków w organizmie kobiety. To przecież nic innego jak aborcja. Dlaczego Naprotechnologia, ponieważ jest prawdziwym szukaniem przyczyny braku płodności, następnie leczeniem doprowadzającym do przywrócenia zdrowia prokreacyjnego pary. Na temat szczegółowych działań medycznych w kolejny wywiadzie wypowie się dr n. med. Tomasz Kandzia – ginekolog, naprotechnolog, prywatnie szczęśliwy mąż i ojciec. 

WERSJA ANGIELSKA – PDF